Yine yeni yeniden güzel mi güzel besteleri ile bir piyanist daha tanıştırıyorum sizlerle. Aman ne büyük bir marifet yapıyorum. Marifet mi değil mi bilemem ama blog yazmanın şanındandır böyle söylemler. Diyorum ve karşınızda Avustralyalı piyanist Sophie Hutchings.
Kendisi saatlerce dinlenebilen güzellikte piyano vuruşları olan bir kişi. Bırakıp gidebilirsiniz. Müziği ya da kendinizi. Örneğin ben bu yazıyı hazırlarken bıraktım arkada akıp gidiyordu. Tıpkı zaman gibi değil mi diye kendi kendime aforizma mı kasalım yoksa az biraz derinleşsek mi diye düşündüm. Sonra hepsi bir anlık boş geldi ya da benim zaten boşa alacağım bir boşluktamıydı tüm olanlar bilemiyorum. Ama işte bir anda o boşlukta daldım gittim. Sağolsun Sophie Hutchings çalmaya devam ediyordu. Beni bir yerlere götürüyordu sürekli.
En son mesela, bir boşlukta koşuyordum. Aslında boşluk değil tam olarak. Bir ütr patika gibi ama değil de aslında. Yanda çimenimsi otlar. Çim denebilmesi için en az 20cm kısa olması gereken otların arasında açılmış bir patika gibi burası. Koşan ben değilim. Bunu sonradan farkediyorum. Şapkalı küçük bir kız çocuğuna benziyor sanki koşan. Yok belki de bir kurt koşuyor bilemiyorum. O koşan tam net değil bu piyanonun bizi götürdüğü yerde. Sadece görüntü var koşan yok. Devam ediyorum oradan ve farkediyorum ki bu yolun bir sonu yok. Güzel olan bu müzikle beraber saatlerce koşmak. Aslında sadece koşmak.
Aşağıda sitesi var Sophie Hutchings’in. Detayları sitesinden öğrenebilirsiniz.
Müziği için bir kaç parça seçtim sizlere.